Ptasiek

Pamiętam szał na prozę Whartona w latach 90. Większość moich ówczesnych rówieśników przeczytała "Ptaśka" - zaprzyjaźniony punk nawet 6 razy! To książka po której chciało się latać, ma w sobie to coś. Ekranizacja powieści niestety słaba ale książkę przeczytać trzeba. Bardzo oryginalna - do dzisiaj jak o niej myślę czuję zapach gołębnika z sąsiedniego podwórka :)

Pamiętam szał na prozę Whartona w latach 90. Większość moich ówczesnych rówieśników przeczytała "Ptaśka" - zaprzyjaźniony punk nawet 6 razy! To książka po której chciało się latać, ma w sobie to coś. Ekranizacja powieści niestety słaba ale książkę przeczytać trzeba. Bardzo oryginalna - do dzisiaj jak o niej myślę czuję zapach gołębnika z sąsiedniego podwórka :)

Bardzo dobre, aż chce się zwariować.

Bardzo dobre, aż chce się zwariować.

Uwielbiam twórczość Whartona od czasów gimnazjalnych i niestety nie było mi dane zrozumieć większości kwestii poruszanych w książce. Później wróciłem do niej na studiach przypadkowo. Książka jest ciężka, czyta się ją trochę jakby miało się kilka cegieł na karku. Trzeba się skupić, trzeba podejść do niej z szacunkiem. Autor wspaniale opisuje, że każda wojna zabiera ze sobą ofiary. Jednych zabija innych bierze w psychiczną niewolę innych okalecza. Nie będę pisał nic więcej. Jak dla mnie pozycja która powinna znaleźć się na półce w mieszkaniu.

Uwielbiam twórczość Whartona od czasów gimnazjalnych i niestety nie było mi dane zrozumieć większości kwestii poruszanych w książce. Później wróciłem do niej na studiach przypadkowo. Książka jest ciężka, czyta się ją trochę jakby miało się kilka cegieł na karku. Trzeba się skupić, trzeba podejść do niej z szacunkiem. Autor wspaniale opisuje, że każda wojna zabiera ze sobą...

Przeczytana ponownie i to po tylu latach, że kompletnie zapomniałam fabułę. I bardzo dobrze, bo do końca trzymała mnie w napięciu - nie wiedziałam jakiego zakończenia mogę się po autorze spodziewać. Nie zawiódł mnie.

Ptasiek wciągnął mnie już od pierwszych stron, w których Al, przyjaciel tytułowego bohatera snuje opowieść o ich młodości. Zestawienie dwóch skrajnie różnych bohaterów to popularny motyw, ale tu podoba mi się to, jak bardzo Ci chłopcy siebie akceptowali i sobie towarzyszyli. Myślę, że o takiej więzi marzy każdy. Powieść jest przede wszystkim o niej, napisana szczegółowo i w tak wartki sposób, jakby czytelnik był tam z nimi. Wspaniały świat, wspaniali ludzie - z krwi i kości, z wadami i zaletami, z sercami rwącymi się do życia. No i te opisy ptasiego życia, OH I AH! 😍

cudo, choć wiem, że wiele osób zanudzi na śmierć i wybije z rytmu tą trzytorową narracją. ja osobiście polecam ☺️

Przeczytana ponownie i to po tylu latach, że kompletnie zapomniałam fabułę. I bardzo dobrze, bo do końca trzymała mnie w napięciu - nie wiedziałam jakiego zakończenia mogę się po autorze spodziewać. Nie zawiódł mnie.

Ptasiek wciągnął mnie już od pierwszych stron, w których Al, przyjaciel tytułowego bohatera snuje opowieść o ich młodości. Zestawienie dwóch skrajnie różnych...

Za moich licealnych czasów to była kultowa książka, w której zaczytywałam się bez pamięci. Dziś, po trzydziestu latach, z ekscytacją i wielką ciekawością do niej wróciłam i niestety przeżyłam duże rozczarowanie, bo książka okazała się nie być tak rewelacyjną, jak ją zapamiętalam. Niewątpliwie na wielkie uznanie zasługują opisy obserwacji kanarków czynione przez głównego bohatera, zwanego Ptaśkiem, który godzinami potrafi przyglądać się swojej hodowli ptaków. Ta wielka fascynacja chłopca ptakami z dnia na dzień zaczyna przeradzać się w coraz to większy obłęd. Ptasiek żyje życiem ptaków, uczy się latać, uczy się ich języka, pragnie zewnętrznie upodobnić się do nich, a ostatecznie pragnie stać się ptakiem, co poniekąd mu się udaje. Opis jego relacji z Pertą, która jest kanarkiem płci żeńskiej to istny majstersztyk i tu wielki szacun dla autora!!! Reszta książki nie jest już moim zdaniem tak ciekawa i porywająca i na dodatek zawiera niechlubny wątek opisu procederu odłapywania bezpańskich psów, który dla większości cywilizowanych ludzi będzie nie do przebrnięcia (ja musiałam go pominąć). Cieszę się, że świadomość współczesnych ludzi w temacie psów jest obecnie na tyle wysoka, że tego typu procedery są powszechnie potępiane.

Za moich licealnych czasów to była kultowa książka, w której zaczytywałam się bez pamięci. Dziś, po trzydziestu latach, z ekscytacją i wielką ciekawością do niej wróciłam i niestety przeżyłam duże rozczarowanie, bo książka okazała się nie być tak rewelacyjną, jak ją zapamiętalam. Niewątpliwie na wielkie uznanie zasługują opisy obserwacji kanarków czynione przez głównego...

Najchętniej dałabym tej książce jedną gwiazdkę ale to oznaczałoby, że jest fatalna. A taka raczej nie jest - w końcu znajduje się na niemal każdej liści „100 książek, które należy przeczytać w swoim życiu”. Zwyczajnie do mnie nie trafiła.
Sięgnęłam po nią, bo - raz, prezent, dwa-miałam poczucie, że należy nadrobić zaległości.
I poległam. Na języku, na samej historii, na formie.
Chyba jedyne, co mnie w „Ptaśku” porwało to siła marzeń.

Najchętniej dałabym tej książce jedną gwiazdkę ale to oznaczałoby, że jest fatalna. A taka raczej nie jest - w końcu znajduje się na niemal każdej liści „100 książek, które należy przeczytać w swoim życiu”. Zwyczajnie do mnie nie trafiła.
Sięgnęłam po nią, bo - raz, prezent, dwa-miałam poczucie, że należy nadrobić zaległości.
I poległam. Na języku, na samej historii, na...

Uwielbiam i ciągle do niej wracam!

Uwielbiam i ciągle do niej wracam!

Strasznie męczyłam się czytając tę książkę, niestety bo samego autora lubie i mam olbrzymi sentyment do niego.

Strasznie męczyłam się czytając tę książkę, niestety bo samego autora lubie i mam olbrzymi sentyment do niego.

Prawdziwa pasja, aż do szaleństwa! Świetnie napisana powieść.

Prawdziwa pasja, aż do szaleństwa! Świetnie napisana powieść.

"Niewielu jest ludzi, którzy się interesują tym, co kto inny myśli albo co ma do powiedzenia. W najlepszym razie słuchają cię, żebyś ty potem musiał ich wysłuchać."

Był czas, że zaczytywałam się książkami Wharona. W tych pięknych latach młodości (ach!🫠) przeczytałam je wszystkie, a większość mam do dzisiaj w swojej biblioteczce. Dziś, po blisko dwudziestu latach, postanowiłam wrócić do tych powieści. Zaczęłam od "Ptaśka", bo to ta książka ( tuż przed " W księżycową, jasną noc") najbardziej zapadła mi w pamięć. Trochę bałam się tego powrotu, gdyż zawsze istnieje obawa, że taki powrót nie będzie udany. W tym przypadku nie było to jednak potrzebne, gdyż książka nadal robi duże wrażenie i pomimo setek przeczytanych po niej powieści - nadal jest wyjątkowa.
Narracja prowadzona jest dwutorowo - ze strony tytułowego Ptaśka i ze strony jego przyjaciela, Ala. Z tym pierwszym coraz bardziej zagłębiamy się w jego obłęd. Ptasiek bowiem pragnie być ptakiem. Dodatkowo jego sny tak przeplatają się z jawą, że ani on, ani my nie wiemy co jest prawdą, a co snem. Opowieści Ala są za to miejscami przejmujące (relacja z frontu),a miejscami zabawne (rozmowa z psychiatrą - genialna!).
Oprócz tych bohaterów bardzo spodobały mi się jeszcze dwie postacie: czarnoskórego pana Lincolna, który jest rasistą i chce wyhodować czarnego kanarka, oraz matki Ptaśka, która kradnie dzieciakom piłki do gry w golfa, chowa je nie wiadomo gdzie, a po wielu latach zwraca je w celach terapeutycznych.
Po skończonej lekturze naszła mnie refleksja, że ludzie są dziwni, gdyż za chorobę psychiczną uważają Ptaśkową chęć bycia ptakiem (czym nikomu przecież nie wyrządza krzywdy),natomiast wysyłanie żołnierzy na wojnę, by się tam wzajemnie zabijali - jest już ok. Tym bardziej, że w książce jest jeden z najbardziej makabrycznych opisów wojennych - Al próbujący naciągnąć rannemu koledze skórę na twarz. Tej sceny nijak zapomnieć się nie da...
Podsumowując: "Ptasiek" to książka wyjątkowa, przejmująca i ponadczasowa.
Lubię. Bardzo.

"Niewielu jest ludzi, którzy się interesują tym, co kto inny myśli albo co ma do powiedzenia. W najlepszym razie słuchają cię, żebyś ty potem musiał ich wysłuchać."

Był czas, że zaczytywałam się książkami Wharona. W tych pięknych latach młodości (ach!🫠) przeczytałam je wszystkie, a większość mam do dzisiaj w swojej biblioteczce. Dziś, po blisko dwudziestu latach,...